Bir sabah sessizliğinde,
Kırmızı bir gül uyandı düşünden.
Yapraklarında saklı bir sır,
Kokusu kadar derin bir özlem…

Uzanmıştı çiy tanelerine kadar,
Ama yetmezdi damlaların serinliği;
O arıyordu kendini tamamlayacak
O büyük, o sonsuz suyu.

Su ise akıyordu uzaklardan,
Hiç bilmeden bekleyen bir yüreği.
Her dalga bir haberciydi aslında,
Gülün kalbine çarpan bir nefes gibi.

Rüzgâr götürdü gülün fısıltısını:
“Gel…” dedi suya, “Ben sana meylimle doğdum.”
Su duydu bu çağrıyı, titreşti kıyılar;
Birleşti iki yarım, uyandı bir masal.

Ve gül eğildi suyun aynasına,
Suyun gözlerinde kendini buldu.
Aşk dediğin bazen budur işte:
Biri akar, biri bekler…
Ve kavuşunca iki güzellik,
Dünya sessizce gülümser.