Türkiye’de artık güne zam haberiyle uyanmak sıradan bir hale geldi. Un, şeker, yağ, yumurta… Gıda ürünlerinden giyime kadar her şeyin fiyatı adeta uçuyor. Bu tabloya bakınca ne esnafın ne de vatandaşın dayanacak gücü kalmadığını görmek için ekonomist olmaya gerek yok.

Esnaf malı pahalıya alıyor, üzerine kâr koymaya kalksa müşteri kaçıyor. Vatandaşın cebi boş, maaşı erimiş, alım gücü yerle bir olmuş. Olan yine ikisine de oluyor: Esnaf kepenk indiriyor, vatandaş da mutfak masrafını kısmak zorunda kalıyor. Peki bu düzen nereye kadar sürecek?

Her gün kepenk kapatan dükkân sayısı artarken, yetkililer hâlâ “ekonomi rayında” masalları anlatıyor. Oysa çarşıya, pazara, markete çıkan herkes gerçeği görüyor: Milletin cebinde para yok! Emekli pazar filesini dolduramıyor, asgari ücretli ay sonunu getiremiyor, esnaf kasasını boş kapatıyor.

Zincir marketler dev gibi büyürken, mahalle bakkalı birer birer yok oluyor. Faturalar, vergiler, kiralar derken küçük işletmelere yaşama şansı bırakılmıyor. Esnafın çığlığı artık kulakları sağır edecek kadar yüksek: “Yetişemiyoruz!”

Ama ne yazık ki bu çığlık duyulmuyor. Görmezden gelinen her kepenk, aslında ekonominin tabutuna çakılan bir çividir.

Vatandaşın da esnafın da ortak derdi aynı: Zam, zam, zam!
Ve sorulması gereken tek bir soru var: Bu kadar ağır yükün altında daha ne kadar dayanabiliriz?