"Birbirine çay uzatan, derdine omuz olan bizler… Şimdi neden bu kadar suskun, bu kadar ilgisiziz?"

Birlikte ağladık, birlikte üşüdük, birlikte umutlandık.

Ama sanki bu “birliktelik” kısa ömürlü bir reklam filmi gibiydi.

Süre doldu. Görüntü kesildi.

Hepimiz kendi kabuğumuza, hatta kendi kabalığımıza çekildik.

Deprem zamanı gözyaşını silmeden yardım kolisi taşıyanlar,

pandemide balkonlarda aynı şarkıyı söyleyenler...

O insanlara ne oldu?

Sokakta birbirimize omuz atar olduk.

Asansörde göz göze gelmemek için telefon ekranına kaçtık.

Birinin düştüğünü görsek yardım etmeyi değil, “karışmamayı” tercih eder olduk.

Ve en kötüsü:

Selamı unuttuk.

Komşuya “günaydın” demek için ağız açılmaz oldu.

Kasadaki görevliye “kolay gelsin” demek bir zaman kaybı sayılıyor.

Biri teşekkür ettiğinde garipseniyor artık.

Ne oldu bize?

Toplumca yalnızlaştıkça, birey gibi değil, sanki ‘bireyci’ gibi yaşamaya başladık.

Ve biz bu halimizi “modern hayat” diye süsleyip, aslında kendi yoksulluğumuzu alkışlıyoruz.

Oysa dayanışma sadece büyük afetlerde değil, küçük anlarda gizlidir:

Yolda yürürken bir yaşlıya yol vermekte,

Bir çocuğa göz kırpmakta,

Bir markette sırayı bırakmakta…

Ama biz artık “iyiliği” gösteriş sayıyoruz.

Yardımı “zayıflık” sanıyoruz.

Sevgiyi de “boşluk belirtisi”…

Ve en derin yalnızlık da işte burada başlıyor.

Kendi kapımıza çekilip, kimseye ses etmeden yaşamak…

Ama içten içe, bir “el uzansa da tutsam” hâlinde sessizce beklemek.

Hayatımızdan önce merhabalar eksildi.

Sonra hal hatır…

Sonra sesler…

İnsanın sesi duyulmadığında susmaz.

Kapanır.

Ve biz birbirimize kapana kapana, sessizce yok oluyoruz.

Bir sabah kapıyı açık bırakabiliriz.

Sokaktaki çocuğa gülümseyebiliriz.

Kasiyere isminden hitap edebiliriz.

Bir komşunun zilini, sebepsiz çalabiliriz.

Çünkü biz aslında ne yapmamız gerektiğini çok iyi biliyoruz.

Sadece…

Hatırlamak istemiyoruz.

Son Söz:

Bugün göz göze geldiğin birine gülümsersen, belki onun kalbi sana kapı aralar.

Küçücük bir selam, bazen en büyük dayanışmadır.

Unutma: Biz hâlâ biz olabiliriz.

Yeter ki birbirimize bakmayı yeniden öğrenelim…

Ama hâlâ geç değil.